And we are going to attempt to communicate with the dead, this song, is called... The ghost... of.... .... you...
Χάθηκα τελευταία... Μα είμαι πάλι εδώ. Δεν είναι ότι δεν μου έφτανε ο χρόνος. Απλώς ήμουν ενταξει. Τωρα που δεν ειμαι καιρος να γραψω. Δεν σκοπευεις να το δεις αυτο, αρα γραφω ελευθερα. Η καθε μερα πλεον δυσκολευει για να βγει. Πριν λιγο καιρο οι ωρες μου φαινονταν δυωρα... Τωρα μου φαινονται μερες. Χθες ο υπνος μου ανυσηχος. Το καταλαβαινα και κατα την διαρκεια του, αλλα οταν ξυπνησα μου το επιβεβαιωσε ο αδερφος μου λεγοντας πως κατι πρεπει να κανω πλεον με εσενα. Μιλουσαμε πολλη ωρα... Μου ελεγε πως πρεπει ή να σου μιλησω για το πως ειμαι ή να σε αφησω να φυγεις. Το πρωτο δεν θελεις να το κανω. Το δευτερο δεν θελω να το κανω εγω. Αρα, συγνωμη Παναγιωτη μα βρισκομαι παλι στα ιδια. Πριν λιγο ξαπλωσα στο κρεβατι ακουγοντας το τραγουδι που με εφερε ως εδω με τους στιχους του... Το δικο σου αγαπημενο που ειχες ανακαλυψει μια Παρασκευη στον υπολογιστη του μαγαζιου. Όταν σου ειπα πως ηταν και το δικο μου αγαπημενο χαμογελασες και .. μετα ακουμπησες .. με τα ... ... χ-χειλη ... σου... τα δικα μ-μου... .
Χθες ήρθες μετά από τόσο κόπο και τόσο καιρό να επισκεφθεις τα όνειρα μου. Δηλαδη οχι ακριβως... Ηρθες να μου επαναλαβεις το τελευταιο βραδυ που σε ειδα. Ωραίο όνειρο το χθεσινό... Χαριτωμένο. Έλα και πάλι σήμερα. Γρήγορα κλείνω σήμερα. Πάω να ξαπλώσω και να προσποιηθώ πως εισαι εδω. ... μα τι στο κακό... η τελευταία πρόταση είναι ειλικρινά για κλάματα...
Η αναμονη του τηλεφωνου ωσπου να ακουσω την φωνη σου μοιαζει να ποναει οπως το τελευταιο σου αγγιγμα. Το τελευταιο αγγιγμα που μοιαζει χρονια πισω. Σημερα βρεθηκα στο μερος που ξεκινησαν τα ονειρα μου, εκει που βρισκομαι καθε φορα, καθε νυχτα πλεον. Οχι μονη μου. Με ολους εκεινους που μισεις. τι σημασια εχει ουτως η αλλως; σε λιγο καιρο θα αποτελω ενα μακρυνο κομματι του παρελθοντος σου και εγω. δεν ξερω αν ειναι κατι, οτιδηποτε αρκετο πλεον. εχω την εντυπωση πως η καρδια σταματησε, το σωμα παραλυει. μα εχω αυτή την αίσθηση τοσο καιρο τωρα... δεν ξερω γιατι, μα το οξυγονο δεν φτανει μεχρι τους πνευμονες μου. ολα γυριζουν πισω... και τα βλεπω ξανα. μπορει να μην εχει μεινει καποια ελπιδα, αλλα ειχα ακουσει καπου πως μπορω να ξοδεψω μηνες, χρονια να παλευω να ενωσω τα σπασμενα κοματια ωσπου να ξεπερασω κατι που οι σπιθες του υπαρχουν μα κρυφτηκαν, ή μπορω να πεθανω προσπαθωντας να το ξανακανω φλογα. δεν ξερω αν αξιζει... παντως δεν θα το αφησω ποτε να φυγει. εξαλλου εχεις ξεχασει κατι δικο σου... κατι σπασμένο στην μεση, το οποιο εδωσες σε μενα να γεμιζει το δικο μου στα ιδια ακριβως σημεια την τελευταια μερα που σε ακουμπησα. οπως τα δαχτυλα σου γεμιζουν τα κενα αναμεσα στα δικα μου.
