o hai.

Έχει τέλειο φεγγάρι σήμερα...
Μακάρι να ήμουν μαζί του.
Μου λείπει...

Σήμερα είναι Σάββατο.
Αυτό το Παρασκευοσαββατοκύριακο είναι απο τα χειρότερα της ζωής μου.
Δεν ήμουν ποτέ πιο μόνη μου.
Δεν θα βγω σήμερα.
Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω αύριο στις 21.00 για να πάω να τον πάρω από το λιμάνι.
Γίνεται?
Κάθομαι στο περβάζι -το υπερβολικά στενό περβάζι- του παραθύρου μου.
Και βλέπω τα πόδια μου να κρέμονται στο κενό.
Είναι επίπονο,ειλικρινά. Νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι.
Δύο παλάμες να μου σφίγγουν την καρδιά...
Πονάω...
Αλλά δεν πονάω τόσο όταν τον ακούω.
Και τώρα δεν μπορεί να μιλήσει. Γιατί δεν έχει μπαταρία στο κινητό.
Τα δάχτυλά μου έχουν μελανιάσει απο το κρύο.
Αλλά δεν με νοιάζει...
Ah. Αν ήταν εδώ όλα θα ήταν αλλιώς.

Μου λείπει.
Δεν νιώθω καλά όταν δεν είναι εδώ,το ξέρεις; Νιώθω άρρωστη,νιώθω μελαγχολία,νιώθω ψυχοπλάκωση.
Δεν νιώθω καλά,απλά.
Δεν νιώθω οτί ανήκω σε κάποιο μέρος,οπουδήποτε στον κόσμο μακριά του.
Ανήκω δίπλα του, όπου κι αν είναι αυτό.
I can follow you to hell.
I already do...

Γαμώτο.
Δεν γίνεται αυτό! Είναι απίστευτα εξαντλητικό.
Πρέπει να πάρει τηλέφωνο. Απλά πρέπει.
Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Διανοείσαι την σοβαρότητα της κατάστασης?
Έχω εθιστεί άγρια. To βλέπεις? What the fuck..?
Είμαι εθισμένη σε εκείνον.
Δεν μπορώ να ζήσω για πάνω από μία μέρα χωρίς εκείνον.
Συζητούσαμε στο τηλέφωνο πως εκεί πέρα είναι επικίνδυνα και με πείραζε και έλεγε πως μπορεί να πεθάνει.
Αλλά εγώ το πήρα σοβαρά... Και το βράδυ δεν ήμουν καλά γιατί δεν ήθελα να πάθει τίποτε...
Πάντως δεν θα πάθει. Ελπίζω...
Τον αγαπώ.
Και πλέον συνήθισα στην απουσία και δεν πονάω τόσο.
Σε λίγες ώρες ούτως ή άλλως θα είναι δίπλα μου και θα μου κρατάει το χέρι.

M.