Φοβάμαι τον καιρό που θα περνάει χωρίς να σε νιώθω πια πάνω μου...........

Ξεκινάω πάλι, πιο δυναμικά από πριν. Σήμερα σε γνώρισα και τα βλέματα μας συγκρούστηκαν κάνοντας μεγαλύτερο crush και από το big bang. Πέρασε τόσος καιρός από τότε που έχω να νιώσω έτσι εξαιτίας σου. Η στιγμή που διέσχιζα τον δρόμο μπροστά σου, έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου προς εσένα, έμοιαζε να διαρκεί πάνω από 7 μήνες. Ο πόνος και η αγωνία να διώξω την στιγμή και να τρέξω για να την αποφύγω μια ώρα αρχήτερα, έκαναν όλη την κατάσταση δυσκολότερη, και η υποτιθέμενη προσπάθια διαφυγής πήγε κατά διαόλου. Πήγα να σε χαιρετήσω, μα ένιωσα το δεξί χέρι μου να κόβεται όταν την είδα δίπλα σου. Πρώτα να κόβεται ο καρπός, μετά ο αγκώνας και μετά όλο το χέρι απο την ρίζα. Αυτο επαναλήφθηκε μερικές ακόμη φορές ώστε να νιώσω διαμελισμένη, και μετά άρχισα να νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου, και αυτό να σκάει. Και τα νέυρα μου να πλησιάζουν στο όριο, και τις φλέβες μου να πάλονται και να σπάνε μέσα στο σώμα μου και σιγά σιγά να στάζω αίμα. Και εσύ να αγνοείς όλο τον μόχθο και τον αγώνα που έκανα για να μην τρέξω να πολτοποιήσω το πρόσωπο και το σώμα του ξανθού τέρατος που στεκόταν δίπλα σου. Να το αγνοείς. Και μετά, όταν δύο φίλοι με βοήθησαν να ξανασυναρμολογήσω το σώμα μου, άρχισα και εγώ να σε αγνοώ. Και όταν πλέον με παρατήρησες, είχα βάλει κάθε μέλος του σώματός μου στην θέση του και είχα κλείσει κάθε τρύπα από την οποία 1,2 δευτερόλεπτα πριν έσταζαν λίτρα αίματος. Τέλος πάντων.

Τα νεύρα μου δεν έχουν ησυχάσει ακόμη, μα δεν αντέχω να είμαι μακρυά σου. Αλήθεια, τέτοια αγάπη δεν έχω νιώσει ποτέ. Σ'αγαπώ πιο πολύ απ΄ότι αγαπώ τα όνειρα μου τα ίδια. Γιατί εσύ είσαι το μοναδικό όνειρο μου το οποίο αξίζει να παλέψω.

Αυτά είχα να σου πω. Ξεκουμπίδια τώρα, θέλω να πέσω για ύπνο.