κθμρπστρφστδ

Τους κώδικες που ποτε δεν θα βρεις και σε λίγο καιρό ούτε εγώ θα θυμάμαι γιατί τους έγραψα.
Φαίνονται όλα να κρατάνε τόσο λίγο, φαίνονται ψίχουλα μπροστά στο πόσο με πονάει ο χρόνος. Τι να έκανα και εγώ; Να κάτσω να περιμένω ώσπου να πεθάνω; Ή να βρω αγάπες ψεύτικες και να της πληγώσω και να με πληγώσουν; Τίποτα από τα δύο. Κάθε μέρα νιώθω να πηγαίνω ένα βήμα πιο μπροστά, και μετά πετάγεται το βλέμα σου όπως πετάχτηκε τώρα το πορτοκαλί παράθυρο συνομιλίας μας και ξεχνάω ό,τι έχω στο μυαλό μου και σκέφτομαι ‘‘Μα ρε γαμώτο... Εσένα δεν σε αγάπησα κάποτε;’’ Ναι, μην ρωτάς. Σ'αγάπησα πολύ! Και ακόμη σ'αγαπώ.
Φτιάχνω σκοτάδι με τα δάχτυλα και αφήνω δυο φλόγες στο τζάκι να φωτίζουν το σαλόνι που μέσα είναι μεσάνυχτα και έξω μεσημέρι.

Στις τέσσερις και τέσσερα το πρωί άφηνα κάτι βήματα στους σκοτεινούς διαδρόμους τους μαρμάρινους κι έπαιζα το αγαπημένο μου παιχνίδι˙ εκείνο που κοιτάζω τα φώτα στο ταβάνι πίσω από το ακτινογραφικό φιλμ κι εκείνα ιριδίζουν και θυμάμαι πως κάποτε είχα πει πως η αγάπη έχει λευκό χρώμα και μου ήρθε η απάντηση πως αφού έχει λευκό χρώμα επομένως έχει όλα τα χρώματα μαζί.

Άντε να πείσεις χωρίς αποδεικτικά μια αλήθεια που υπάρχει μεν, αλλά δε μπορεί κανείς να τη δει. Και πώς να πεις πως απλά την ένιωσες σε κάποιους που δε ξέρουν να νιώθουν επειδή ευνούχισαν πριν χρόνια τον εαυτό τους με όρκους βαρύγδουπους, τάδε και δείνα, που αν ζυγίσεις τον κάθε ένα ξεχωριστά ζυγίζει όσο το βάρος της Γης επί δύο; Από τότε κάνουν μια γενιά να περάσει μέχρι να σκιρτήσουν ξανά…

Δύσκολα πλάσματα οι άνθρωποι. Δύσκολα και πολύπλοκα. Τόσο πολύπλοκα που καταρρέουν από την ίδια την πολυπλοκότητά τους. Είναι ζώα υπό κατάληψη των ζώων που είναι υπό εξαφάνιση. Χωρίζονται σε είδη. Άπειρα. Τέσσερα βασικά. Οι άνθρωποι, οι υπάνθρωποι, οι παλιάνθρωποι και οι χιονάνθρωποι. Ναι μη γελάς! Υπάρχει και το είδος των τελευταίων! Εκείνων που χάνονται και γίνονται νερό και φεύγουν από την αγκαλιά σου πριν προλάβεις να πειστείς πως υπάρχουν.

Τελευταία το μυαλό μου τρέχει με ταχύτητες φωτός. Οι αλλαγές πάνω στο σώμα και το κορμί μου που πηγάζουν από τις αλλαγές μέσα από τα σπλάχνα μου είναι τόσο ραγδαίες που προκαλούν συγχύσεις στον κόσμο που με περιτριγυρίζει…

Και εσύ ποτέ δεν θα αντικρύσεις αυτό τον κόσμο. Γιατί ποτε δεν θα σ'αφήσω να μάθεις πόσο σ'αγαπάω. Καλύτερα να σκοτωθώ παρά να με σκοτώσεις...