Η αναμονη του τηλεφωνου ωσπου να ακουσω την φωνη σου μοιαζει να ποναει οπως το τελευταιο σου αγγιγμα. Το τελευταιο αγγιγμα που μοιαζει χρονια πισω. Σημερα βρεθηκα στο μερος που ξεκινησαν τα ονειρα μου, εκει που βρισκομαι καθε φορα, καθε νυχτα πλεον. Οχι μονη μου. Με ολους εκεινους που μισεις. τι σημασια εχει ουτως η αλλως; σε λιγο καιρο θα αποτελω ενα μακρυνο κομματι του παρελθοντος σου και εγω. δεν ξερω αν ειναι κατι, οτιδηποτε αρκετο πλεον. εχω την εντυπωση πως η καρδια σταματησε, το σωμα παραλυει. μα εχω αυτή την αίσθηση τοσο καιρο τωρα... δεν ξερω γιατι, μα το οξυγονο δεν φτανει μεχρι τους πνευμονες μου. ολα γυριζουν πισω... και τα βλεπω ξανα. μπορει να μην εχει μεινει καποια ελπιδα, αλλα ειχα ακουσει καπου πως μπορω να ξοδεψω μηνες, χρονια να παλευω να ενωσω τα σπασμενα κοματια ωσπου να ξεπερασω κατι που οι σπιθες του υπαρχουν μα κρυφτηκαν, ή μπορω να πεθανω προσπαθωντας να το ξανακανω φλογα. δεν ξερω αν αξιζει... παντως δεν θα το αφησω ποτε να φυγει. εξαλλου εχεις ξεχασει κατι δικο σου... κατι σπασμένο στην μεση, το οποιο εδωσες σε μενα να γεμιζει το δικο μου στα ιδια ακριβως σημεια την τελευταια μερα που σε ακουμπησα. οπως τα δαχτυλα σου γεμιζουν τα κενα αναμεσα στα δικα μου.