Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Και ο χρόνος περνάει και η απουσία σου γίνεται τρόπος ζωής...
Και ο χρόνος περνάει και ο πόνος γίνεται δρόμος διαφυγής...


Παλιά ένιωθα ότι υπήρχες... Ότι είχα κάτι. Ότι ήμουν σημαντική για κάποιον. Και μετά έφυγες... Και πλέον... Υπάρχουν τόσα φώτα που φωτίζουν τον δρόμο μου. Αλλά με τυφλώνουν... Μου καίνε τα μάτια. Και δεν υπάρχει... Δεν υπάρχει κάτι όσο σημαντικό όσο εσύ. Δεν θέλω να υπάρξει. Ίσως αυτό να φταίει. Πως δεν θέλω να υπάρξει. Και φοβάμαι... Και όταν χρειάζομαι εσένα για να κρατηθώ δεν είσαι εδώ.. Και δεν ξέρω που να πάω. Πρέπει να μείνω εδώ... Μα αν δεν μπορέσω; Πρέπει να μπορέσω... Και εάν το υποσχεθώ σε σένα; Αν σου υποσχεθώ πως θα είμαι εδώ και δεν μείνω..; Δυστυχώς δεν θα είναι η πρώτη φορά που δεν κρατάω υπόσχεσή μου. Γιατί συμπεριφέρομαι έτσι!; Φοβάμαι.. Ποτέ δεν φοβόμουν τόσο.. Το ξέρω ότι όσο και να το ευχηθώ ο χρόνος δεν θα γυρίσει πίσω..απλώς προς το παρόν νιώθω απέχθεια προς τον ίδιο μου τον εαυτο


The World Is Ugly - My Chemical Romance