0,000001

Παράδρομους ε;... Λες; Μπορεί. Το νόημα το βρήκα πάντως μέσα σε ένα στενό πάνω σε ένα σκαλί, το βρήκα καθισμένη μπροστα από την Νομαρχία με εκείνον και να νιώθω το κρύο να με σκοτώνει αλλά να μην μιλάω. Το βρήκα στο κρεβάτι σου.
Σ'αγαπάω.. Και επιστρέφω πάλι εκεί, πάλι στο ίδιο μέρος που κρύβομαι όταν τα φώτα μου σβήνουν και όταν είμαι σε Μαύρα Χάλια και δεν θέλω να με δει κανείς. Λοιπόν, γειά σου και πάλι. Πως πάει; Εγώ όχι και τόσο καλά.
Σήμερα θυμάμαι. Θυμάμαι την αγάπη σου που την ένωσες με την δική μου πριν μερικους μήνες... Όμορφη στιγμή ήταν... Πολύ.. Πολύ όμορφη. Όταν μου έδειξες το σπίτι σου, που θυμάμαι να μου μένει καρφωμένο στο μυαλό εκείνο το μπλε το ρολόι με τους δείκτες που είχαν σχήμα μαργαρίτας.. Θυμάμαι και τα σχέδιά σου πάνω σε ένα ξύλινο στήριγμα, και θυμάμαι και την μυρωδιά που έβγαζαν τα καμένα ξύλα. Θυμάμαι που το δωμάτιο σου στην αρχή μου φάνηκε λιλά, και θυμάμαι και το όνομα μου χαραγμένο πάνω στο γραφείο σου... Μακάρι να με ερωτευόσουν ξανα. Μακάρι να μπορούσες να επαναφέρεις στο μυαλό σου την στιγμή που σου είπα ότι είσαι τα πάντα για μένα, και ότι δεν θα σε πληγώσω. Μακάρι να μην είχα αθετήσει όσα σου είπα.
Και ξέρεις ποιό είναι το χειρότερο; Ότι πάλι συμβαίνουν τα ίδια. Πάλι οι βλεφαρίδες μου υγραίνονται, παλι τα μάγουλά μου βρέχονται και πάλι θα καταλήξω να σπαράζω στο κρεβάτι μου ή στου αδερφού μου. Και πάλι θα με πάρει ο ύπνος σε βρεγμένο μαξιλάρι και πάλι θα ξυπνήσω άρρωστη. Και πάλι όλο αυτό δεν θα καταλήξει που θε να.
Δεν έχω νιώσει εξαρτημένη από κάτι άλλο τόσο πολύ. Πονάω όταν δεν είσαι εδώ. Και όταν δεν γυρνάς πονάω περισσότερο. Και δεν φεύγεις από το κεφάλι μου και βασανίζομαι. Και θέλω να σε έχω ξανά, θέλω να σφίξω το χέρι σου και να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω την λέξη, και μετά να σε αγκαλιάσω και να πλησιάσω τόσο πολύ επάνω σου που στην σκιά να μην φαίνεται πια ποιος είσαι εσύ και ποια είμαι εγώ, αλλά ποιοι είμαστε εμείς. Να σε σφίξω και να σου πω "δεν θα το ξανακάνω το γαμημένο το λάθος, δεν θα το ξανακάνω."