Breathe No More - Evanescence

Τρίτη, 16 Ιουλίου
Σήμερα Τρίτη, και η κούραση συσσωρευμένη μέσα στον εγκέφαλό μου με τρώει όλο και περισσότερο. Κούραση. Νιώθω μια κούραση. Όχι τωρινή... Μαζεμένη μέσα στο κεφάλι μου να κάνει βόλτες ανενόχλητη. Μοιάζουν να πέρασαν χρόνια από τότε που σε είδα, και η Κυριακή μοιάζει να είναι χρόνια μπροστά. Και μπορεί μέχρι τον χειμώνα να μου έχουν φανεί τόσα χρόνια και να πεθάνει το μυαλό μου απο γηρατειά. Και να κουραστώ ... Μου λείπει το άρωμα του σώματός σου. Το άρωμα που εκπέμπει ο λαιμός σου.. Τα ρούχα σου, η μυρωδιά τους. Μου λείπει. Μου λείπει το κόκαλο κάτω δεξιά από τον λαιμό σου. Εκεί που μου έβαζες το κεφάλι μου και κρατούσες το πίσω μέρος του με το χέρι σου όταν έκλαιγα και όταν πονούσα. Μου λείπουν τα χέρια σου, τα δάχτυλά σου, τα φαγωμένα νύχια σου. Μου λείπει η ανάσα σου στο ακουστικό. Που έκανα τα πάντα να επικρατήσει νεκρική ησυχία για να την ακούσω. Μου λείπουν τα μαλλιά σου, που τα χάιδευα και ήταν απαλά. Μου λείπει η πράσινη ζακέτα σου με την κουκούλα που έβαζες τον χειμώνα. Μου λείπει το σχήμα των χειλιών σου, τα φρύδια σου. Οι τρυπούλες από τα piercings κάτω από τα χείλη σου. Το cursed seal με το οποίο ερχόμασταν πρόσωπο με πρόσωπο κάθε φορά που σε αγκάλιαζα. Μου λείπουν τα ρούχα σου, τα vans σου, η μπλε τσάντα σου, η κόκκινη βερμούδα σου, οι κάλτες του Μπομπ Σφουγκαράκη. Η μπλόυζα με τα κόκκινα μικροσκοπικά σχέδια που την συνδίαζες με κάτι μοβ, δεν θυμάμαι τι. Μου λείπει ο τρόπος που λες το σιγμα... Η φωνή σου δεν μου λείπει γιατί την ακούω κάθε μέρα. Βέβαια δεν ακούγεται καλά, γιατί για να μην δεις τι έκανα είχα κρύψει το κινητό μέσα στην ζακέτα μου... Και εκτός απο ΄σένα ακούγεται και ο Μανώλης. Αλλα ποιος νοιάζεται, σημασία έχει πως σε ακούω καθημερινά. Μου λείπει το χέρι σου γύρω απο τον λαιμό μου... Και επίσης μου λείπουν και τα δόντια σου επάνω σ΄αυτόν. Ψυχαναγκασμός... Ζωντανός θάνατος... Ακρωτηριασμός ψυχής και σώματος...

Μου λείπει ο ήχος της καρδιάς σου που την έκοψες συμβολικά στην μέση την τελευταία φορά που σε είδα και την ακούμπησες στο άλλο μισό της δικής μου. Κι έκανα και εγώ το ίδιο... Δεν σε καταστρέφω. Δεν θα το κάνω γιατί αυτόματα διαλύομαι κι εγώ. Δεν θέλω να πονάς... Και απ΄την μία χαίρομαι που δεν πονάς όπως εγώ τώρα. Που είσαι καλά και που χαμογελάς. Χαίρομαι κρυφά. Αλλά από την άλλη έρχεται ο εγωισμός... Και μου θυμίζει πόσο φταις, πόσο με πληγώνεις, πόσο σε μισώ. Μα σ΄αγαπάω.

Ουφ... Πότε θα έρθει η Κυριακή γαμώτο....

Αγγελίες

Άνεργες σκέψεις και άνεργα συναισθήματα ψάχνουν άνθρωπο να παρασιτήσουν…