- Μου βάζεις κι εμένα λίγο νερό,Γιάννη; - Ναι,πιάσε ένα ποτήρι - Όχι,δεν χρειάζεται να πιάσει ποτήρί. Πιες απο το μπουκάλι, εσύ είσαι οικογένεια.
Κρίμα που στέρεψα απο σκέψεις. Αλλάξαμε. Βρίσκουμε τον δρόμο μας... Εσύ τον δικό σου, εγώ τον δικό μου. Δεν μου αρέσει αυτό, καθόλου δεν μου αρέσει που στην αφετηρεία ήμασταν μαζί και τώρα δεν ξέρω καν πώς θα καταλίξουμε. Φοβάμαι.... Αρκετά... Δεν ξέρω εάν είμαι όσο σημαντική ήμουν στην αρχή για σένα. A light within the darkness, με είχες αποκαλέσει. Είμαι ακόμη κάτι τέτοιο; Σου φωτίζω ακόμη τον δρόμο σου; Δε ξέρω. Μακάρι να μου έλεγες ευθέως κάθε φορά που σε ρωτάω και να μην καταλίγαμε σε καυγά. Είναι δύσκολο ε; Αρκετα δύσκολο. Δεν έχω ιδέα τι δεν κάνω πια σωστά. Ίσως φταίει το ότι επαναπαύομαι και σταμάτησα να παλεύω για σένα. Καιρός να ξαναξεκινήσω.
Για μένα δεν άλλαξε τίποτα, είσαι ακόμη το ίδιο χέρι που με κρατάει να μην φοβάμαι, ο ίδιος χάρτης να μου δείχνει τον σωστό δρομο, η ιδια καρδιά να με κρατάει ασφαλή. Σ΄αγαπώ, και αν η αγάπη μου έχει αλλάξει, απλώς μεγάλωσε.
