Ξημέρωσε.... Δεν κοιμήθηκα απόψε. Σκεφτόμουν. Τόσα λάθη.... Τόσα πολλά λάθη Θεέ μου...... Γιατί...;

Νιώθω τόσο κουρασμένη. Δεν είναι η έλλειψη ύπνου, είναι η εξάντληση. Η ψυχική εξάντληση. Θέλω να γυρίσεις. Πρέπει να γυρίσεις. Για το καλό μου. Πάντα νοιαζόσουν για το καλό μου.... Λοιπόν γύρνα. Ξέχνα αυτό που σου έκανα..... Ξέχασε το.... Γύρνα...

Στις 4:00 μ.μ. άνοιξα τα παντζουρια. Με έτσουξε το κρύο πέπλο που έριξε η νύχτα ερχόμενη.. Δεν πειράζει. Το φεγγάρι... έψαξα να το βρω. Περπάτησα κάθε αστέρι, κάθε μπλε σπιθαμή μα πουθενά. Χάθηκε κι αυτό....

Στις 6:00 μ.μ. ο ουρανός έγινε γαλάζιος σιγά - σιγά... Και οι κουρτίνες μου ποτίστηκαν κρυφά με το άρωμα του καπνού.. Εκείνου που σου καίει τα σωθικά... Του βαρύ καπνού. Το τραγούδι μας παίζει από την στιγμή που συνειδητοποίησα πόσο δεμένη είμαι μαζί σου. Πόσο κοντά σου θα κρατηθώ σε όλη μου την ζωή. Το τραγούδι μας παίζει από πάντα. Κοιτώ ξανά την φωτογραφία μας. Δεν άλλαξες. Η φράντζα σου μάκρυνε.... Σταμάτησες να φοράς παιδικά ρούχα. Αλλά κάνω μεγάλη προσπάθια για να δω όλα αυτά που βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος στην φωτογραφία. Δυσκολεύομαι να επικεντρωθώ στο ντύσιμο, στα μαλλιά. Το πρόσωπο σου... Είναι τόσο ίδιο. Χαμογελάς. Τι όμορφο χαμόγελο. Με ξυπνούσε κάθε μέρα, με νανούριζε κάθε βράδυ και με ταξίδευε κάθε νύχτα στο όνειρο μου.
Πλέον το να βρίσκεσαι στον κόσμο μου, το να σε βλέπω όταν κοιμάμαι με πληγώνει. Με πονάει, με σκοτώνει, και το χειρότερο... Δεν βρίσκω ανάπαυση. Με σκοτώνει και με ανασταίνει. Συνεχώς.
Τώρα που μας κοιτάω, ούτε εγώ άλλαξα. Μεγάλο μέτωπο, χαζό χαμόγελο. Μου λείπει κι ένα δόντι στην φωτογραφία!!! Α, και σένα!
Η απόσταση που έχουμε ο ένας από τον άλλο είναι περίπου ένα μέτρο. Κι όμως, τότε βρισκόμασταν χιλιόμετρα μακρυά. Το ίδιο και τώρα. Απλώς οι κλασματικοί αριθμοί αυξήθηκαν, μα το κλάσμα μένει ίδιο. Βρισκόμαστε μερικά χιλιόμετρα κοντά, κι όμως τόσα μίλια μακρυά..... Κι όσο τα μίλια αυξάνονται, ο πόνος μου μεγαλώνει. Σ΄αγαπώ, ό,τι έχεις το αγαπώ.
Στην Ακρόπολη βρισκόμαστε. Μην νομίζεις.... Και τώρα πάνω σε συντρίμια που κάποτε έλαμπαν βρισκόμαστε....
Ψεύτικο χαμόγελο. "Χαμογελάστε!" Το θυμάμαι να το λέει η μητέρα μου. Και αμέσως το ψεύτικο μα εμφανισιακά αληθινό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου... Ακόμη ψεύτικο έχει μείνει. Ελπίζω τουλάχιστον το δικό σου να είναι αληθινό.

Παράξενα γράφω απόψε. Φταίει που ξημέρωσε; Φταίει που κρυώνω; Φταίει που σ΄αγαπώ; Δε ξέρω....

Κάτω από την ζεστασιά της ριγέ ζακέτας ξάπλωσα για ακόμη μια φορά. Μπορεί το δέρμα μου να έχει ιδρώσει, όμως η καρδιά μου κρύωνε.... Και θέλησα να την σκεπάσω με το άρωμα σου.
Έκλεισα τα μάτια με την φωτογραφία σου στα χέρια μου... Είναι η μοναδική φωτογραφία που έχω. Δική μας. Είσαι μικρός... Κι εγώ είμαι. Τέλος έκτης τάξης για σένα, τέλος τρίτης για μένα. Βλέπω το χαμόγελο στα χείλη σου... Και το δικό μου... Είσαι τόσο... ... ... ... απερίγραπτος.... Μακάρι να έβρισκα λέξη να περιγράψω... Έστω μία. Μία μονάχα λέξη.

"I love you.
God, I miss you.
And I forgive you."

(1:39 πμ) Bitemarks and Bloodstains:	ma eimai ekei
(1:39 πμ) Bitemarks and Bloodstains:	kai se agaliazw, se prosexw, se filw kai se agapw

Are you?