Whenever I'm alone with you

Προτιμώ να προχωρώ με κλειστά τα μάτια παρά να τα ανοίγω και να βλέπω γύρω εσένα και να πονάω. Δεν πονάω που σε βλέπω.. Αλλά γιατί μονάχα σε βλέπω. Γιατί δεν είσαι μορφή για να σ΄αγγίξω. Σκιά είσαι... Είναι πιο καλά να ζεις στην άγνοια, ακόμα κι αν στην ουσία η γνώση είναι βαθιά κρυμμένη μέσα. Νιώθω ότι η σκούπα ρούφηξε όλα όσα δεν ήθελα πια να βλέπω, μα ήταν τόσα πολλά που η σακούλα γέμισε και πρέπει να την αλλάξω. Και όταν σκύβω να πιάσω το μολύβι μου που πέφτει βλέπω πάλι σκουπίδια. Σκόνη. Μα τα σκούπισα προχθές... Κάθε μέρα τα διώχνω και κάθε νύχτα τα ξαναφέρνεις. Κάθε νύχτα έρχεσαι και ανοίγοντας το παράθυρο για να μπεις με κάνεις να κρυώνω... Αφήνεις το στίγμα σου χαρακώνοντας το σώμα μου και αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό για να φυσάει ο αέρας τις πληγές μου και να πονάω περισσότερο... Επίτηδες; καταλάθως; Δεν ξέρω.

Πολλά χέρια βοηθείας μέχρι τώρα. Αλλά κανένα δεν ήταν αρκετά δυνατό να με σηκώσει. Θα περιμένω το δικό σου. Δεν θα πάω. Δεν θα κοιμηθώ. Δεν μπορώ να αναπνεύσω μέχρι να είσαι εδώ να αναπνέεις μαζί μου. Να πετάξεις τον πόνο από τους ώμους σου την ίδια στιγμή με μένα. Δεν θα φύγω...Δεν μπορώ να κρυφτώ. Δεν μπορώ να ξαναγίνω όσα ήμουν μέχρι να έρθεις ξανά πίσω.

(Ευχαριστώ Μυρτώ Βασίλη Μαρία.
Α και Βασίλη... Δεν κάνει τίποτα. Ό,τι μου δίνεις απλώς στο ανταποδίδω.)

μ.

Nέα τάξη πραγμάτων

Βύθισες το σύμπαν μου στην ματαιώτητα... Σε βλέπω στο όνειρό μου, όμως μην φεύγεις, στάσου. Είναι τα πάντα τόσο γκρίζα μακρυά σου... Άλλη μια σελίδα, ένα γράμμα ανεπίδοτο, άλλη μια μέρα μακρυά σου, τόσο δύσκολο... Άλλη μια μέρα σε γκρίζα μονοπάτια, άλλο ένα ποιήμα που κυλλάει απ΄τα μάτια...

Έψαχνα μισή ώρα να βρω τι σημαίνει η λέξη "προσυπογράφω"

Πόσος πόνος και πόση πίκρα... Πόσα έχω ακόμη μπροστά μου; Το αίμα μου κυλάει, από το σώμα στα σεντόνια και όταν αυτά γεμίσουν, τρέχει στο πάτωμα... Βγαίνει από το σκοτεινό δωμάτιο, κατεβαίνει την σκάλα και συνεχίζει, μόνο του θαρρείς να έρχεται προς εσένα... Το αίμα μου θέλει να σου πει πως δεν αντέχω. Έχω φτάσει στο όριο, ο πόνος ξεπερνάει κάθε νεύρο του μυαλού και η κάθε επιδιωκόμενη αντίδραση ανούσια και μάταια. Με πνίγει, νιώθω ένα χέρι τυλιγμένο στο λαιμό μου να με πνίγει. Το ίδιο χέρι που ακουμπάει το λαρύγγι μου όταν την βλέπω και θέλω να ξεράσω, το ίδιο που μου σφίγγει την καρδιά κάθε φορά που αντηχεί στους τοίχους το όνομα σου. Θα τους σπάσω, θα καταστρέψω ό,τι άφησες πίσω. Και μετά θα έρθει άλλος πόνος, ο πόνος της νοσταλγίας, και μετά άλλος, ο πόνος της απουσίας και μετά άλλος, ο πόνος της μοναξιάς και του κρύου. Και μετά θα παραλύσουν τα νεύρα μου και δεν θα μπορώ να κουνηθώ πια.

Δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκα το κουράγιο να γράψω. Πάντως δεν φαίνεται δύσκολο μέχρι στιγμής.

Δεν μπορώ να κοιμηθω. Όλο το βράδυ σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν. Και όταν βαρέθηκα να σκέφτομαι είπα να απασχολήσω το μυαλό μου με death note. Μα δεν βαριέσαι... Τα ίδια και τα ίδια. Κάθε πέντε λεπτά δεκάλεπτο διάλειμα και τα αποτελέσματα πάντα τα ίδια: στο όγδωο λεπτό του διαλείματος να βρίσκομαι στο πάτωμα με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από τα γόνατα και να πνίγομαι. Διαφυγή δεν παίζει. Από πού να διαφύγω εξάλλου; Απο μένα; Αφού μέσα στον πανικό μου με κλείδωσα μέσα μου και δεν μπορώ να ξεφύγω. Το να μαλώνω με εσένα είναι εύκολο. Γιατί εσύ τα βράδια δεν με κοιτάς. Δεν είσαι εκεί με το βλέμμα καρφωμένο πάνω στο κουρασμένο πρόσωπό μου. Το να μαλώνω με τον εαυτό μου είναι ακόμη χειρότερο... Ναι. Γιατί είναι πάντα εκεί. Να σε κοιτάει, να ξέρει τις αδυναμίες σου και να σε χτυπάει κατευθείαν εκεί που δεν πρέπει, χωρίς να χάνει βολή. Να σε πληγώνει ακριβώς εκεί που βρίσκονται τα νεύρα, ακριβώς εκεί που ξέρεις πως θα σε καταστρέψει. Είναι δύσκολη η συνέχεια, είναι δύσκολο να ξανασηκωθώ από κάτω. Κάποτε βρω το κουράγιο και τα κότσια να το κάνω, αλλά μέχρι τότε θα τρέμω, θα σε μισώ και θα πονάω.

Ανατριχιάζω στην σκέψη μιας ισόβιας απουσίας σου. Ήδη πεθαίνω, μην το κάνεις δυσκολότερο. Αν το κάνεις θα σε βλάψω... Στην προσπάθιά μου να προστατευτώ θα σε βλάψω. Και όταν θα έρθεις να με αγκαλιάσεις, το αγκάθι θα καρφωθεί πάνω σου και θα φύγει απο μένα. Και θα σε σκοτώσω...

...πριν να σκοτωθώ.

Θα σε αφήσω με αυτό... Ξέρω ότι μισείς την ελληνική μουσική, αλλά ειλικρινά, ποιος νοιάζεται;

Ραψωδός Φιλόλογος - Σε μια τοση δα στιγμή

Έχεις άραγε σκεφτεί πότε πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά που θεωρείς δεδομένα, δικά σου, έχεις διανοηθεί πότε πως όλα αυτά μπορεί να φύγουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρά σου?
Έχεις οραματιστεί πότε πως θα 'ταν η ζωή χωρίς να έχεις δίπλα σου την οικογένεια σου, έχεις κλάψει με λυγμούς πότε όταν κάποιος που αγαπούσες έφυγε και δεν είναι πλέον κοντά σου?
Μην ξεγελιέσαι από τον χρόνο, όλα παρέρχονται, οι περασμένες στιγμές σε κοιτούν, σε μέμφονται, μιλώ γι' αυτά που φύγαν και γι' αυτά που έπονται, γιατί τα λάθος λόγια που 'χεις πει δεν επιστρέφονται.
Μιλώ για όλα εκείνα που δεν εκτιμάς που ξεχνάς ή που φοβάσαι να τους πεις πως τα αγαπάς, μιλώ γι' αυτά που κάθε μέρα προσπερνάς, που σε περιμένουν κάθε μέρα σπίτι όταν γυρνάς...
Σαν ένα φίλο, αγαπημένο, παιδικό σου...
Σαν ένα μήνυμα απλό στο κινητό σου...
Σαν ένα χάδι της μητέρας στα μαλλιά σου...
Σαν ένα παθιασμένο φιλί απ' την κoπελιά σου...
Πράγματα τόσο μικρά μα τόσο πολύτιμα, πράγματα που δεν θεωρείς μεγάλο ζήτημα, πράγματα καθημερινά, συνηθισμένα που έχεις μάθει δυστυχώς να θεωρείς δεδομένα...

Σε μια τόση δα στιγμή, οι αποχρώσεις του γκρι, με του χρόνου το πινέλο χρωματίζουν τη γη, και βουτώντας στην παλέτα βάφουν μαύρη τη ζωή, όταν κάποιος από 'μας το άσπρο δεν ήθελε να δει.
Τα όμορφα συνήθως βρίσκονται μπροστά μας, δεν μας αφήνει να τα δούμε η άγνοια μας, κι όταν τα χάσουμε ή φύγουνε μακριά μας δεν πρόκειται να τα επιστρέψουν τα δάκρυα μας.
Το κάθε αύριο θολό είναι κι απρόβλεπτο, τα πάντα αλλάζουν μέσα σ' ένα δευτερόλεπτο, γι' αυτό όταν γελάς να θυμάσαι και το γιατί, γιατί τα πιο πολλά χαμόγελα σβήνουν πριν το πρωί.
Και όσα κάνει ο χρόνος δεν μπορείς ν' αλλάξεις, τα λόγια δεν αλλάζουν, ίσως τώρα πράξεις, μια τόση δα στιγμή είναι αρκετή για να σου πει πως πρέπει κάθε μια μέρα σου ν' αδράξεις.
Ζήσε τώρα το τώρα κι όχι αργότερα, ζήσε μ' όσα έχεις, μη θες περισσότερα, βουτά στην ζωή πριν μείνουν μόνο απόνερα, γιατί όσα έχουμε είναι τα πιο όμορφα όνειρα...

Μ.