14/04

Αλλάζεις, αν και αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί. Το αντίθετο θα έλεγα.. μου αρέσει να σε κοιτάζω όσο εσύ βρίσκεις τον δρόμο σου, ακόμα και αν αυτός σε παίρνει μακριά μου. Η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια. Άλλωστε έτσι δε σε αγάπησα ως τώρα; Χωρίς θυμούς, εγωισμούς, ανασφάλειες. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο. Έτσι κι εγώ πλησιάζω στην αφετηρία του δικού μου σιγά σιγά. Δε ξέρω αν συναντιέται κάπου με τον δικό σου σε κάποιο σταυροδρόμι. Μπορεί και όχι. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μπορούμε να είμαστε μαζί.

Tα όριά σου ίσως να είναι διαφορετικά από τα δικά μου και για ‘μενα η ελευθερία να εκφράζεται μέσα από διαφορετικά πράγματα. Εγώ νιώθω ελεύθερη. Δε ξέρω αν είμαι. Νιώθω όμως. Εσύ;

Δε θέλω το βήμα μου διπλά στο δικό σου δρομολογώντας το. Ούτε το δικό σου πλάι μου με αυτόν τον τρόπο. Θέλω απλά να πορευτούμε μαζί γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Όπου και να πας, ότι και να διαλέξεις ξέρεις πως δε θα χάσεις ούτε για μια στιγμή την πρώτη θέση στην καρδιά μου στην κατηγορία σου. Απλά.. να μη ξεχάσεις να περνάς όμορφα εκεί που θα βρεθείς…

Δε ξέρω πως και γιατί βρέθηκα πάλι στα ίδια. Από τη μια στιγμή στην άλλη επέστρεψα σε μια πραγματικότητα που καθόλου δε μου αρέσει. Ακόμα και η επιδιωκόμενη δραπέτευση από αυτή μοιάζει μαρτύριο. Δεν έχω καμιά διάθεση να προσπαθήσω να βρεθώ μακριά της. Δε ξέρω αν αξίζει τον κόπο.Στιγμές… Στιγμές χαράς, στιγμές μοναξιάς, στιγμές θλίψης, στιγμές πόνου, στιγμές χαμόγελου, στιγμές αποχωρισμού. Και πάλι πίσω. Και πάλι στα ίδια. Κουράστηκα! Ακούς; Κουράστηκα! Όχι από ‘σένα. Από μένα. Που τόσα χρόνια κυνηγώ το άπιαστο, το δύσκολο, αρνούμενη να αποδεχτώ να παλέψω στα εύκολα και δεδομένα. Και πάνω που είχα αποδεχτεί πως δεν υπάρχεις, ήρθες κι έκανες αισθητή την παρουσία σου. "Εδώ είμαι! Κοίταξε με!" Σαν το τετράγωνο φρούτο το ζουμερό το πράσινο με ροζ καρδούλες, το γευστικότατο που έτρωγα χτες βραδύ στο όνειρό μου. Έψαξα σε όλους τους πάγκους με φρούτα του κόσμου, μα δε το βρήκα πουθενά. Αποδέχτηκα πως δεν υπάρχει. Μα.. να! Εκεί στην άκρη ενός πάγκου το βρήκα... μα δε μπορούσα να το πάρω. Σε βρήκα... μα δε μπορώ να σε έχω... "Ακούς;" Όχι… δεν ακούς… δεν είσαι εδώ… Ήρθε η τελευταία πριν το τέλος στιγμή που έκανε το μυαλό μου να σκεφτεί πως τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως εκείνο τα φανταζόταν…Θέλω τόσα να σου πω, μα οι λέξεις των σκέψεων μου ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τα δάχτυλά μου. Βγαίνουν σαν χείμαρρος από μέσα μου, γίνονται κόμπος στο λαιμό μου κι εγώ στην προσπάθειά μου να μη πνιγώ, καταπίνω να πάει παρακάτω. Λες και δε ξέρω πως κάποια στιγμή ο κόμπος θα ανέβει και πάλι. Λες και δε ξέρω πως θα με πνίξει. Λες και δε ξέρω πως η μόνη λύση για να πάψω να πνίγομαι είναι να τον σπάσω. Αν θες πες μου πως φυγοπονώ. Μπορεί και να το κάνω… δε ξέρω. Μη μιλάς. Δε μπορώ να σε ακούω πια, με πονάς. Αποφεύγω να σου μιλήσω, δε θέλω να δω το τέλος. Αν θες πες μου πως φυγομαχώ. Μπορεί και να το κάνω. Δε ξέρω…Περιμένω να δω την αλήθεια των ματιών σου. Να νιώσω τη γυμνή ανασφάλεια του κορμιού σου. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Μόνο που θα δω μέσα τους, θα καταλάβω. Τι είναι αυτό που θες από μένα. Ίσως έτσι ανακαλύψω τι είναι αυτό που θέλω κι εγώ από ‘σένα. Είμαι ερωτευμένη; Δε ξέρω… δε θυμάμαι καν πως είναι να είσαι ερωτευμένος. Δε μπορώ να σου μιλήσω άλλο. Δε μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια λογική σειρά. Εγκλωβισμένη σε μια φυλακή που δε μπορώ να ξεφύγω εύκολα. Παντού γύρω μου υψωμένοι τοίχοι. Όλα είναι ανάκατα στο μυαλό μου. Δε βαριέσαι… Εξάλλου θα κάνεις εβδομάδες να το διαβάσεις αυτό. Και όταν το διαβάσεις και ζητήσεις εξηγήσεις ίσως να έχω αλλάξει κι εγώ μέσα μου και να μην ισχύουν καν αυτά.

Αυτό είναι το πρόβλημα μου. Όταν το σώμα μου πέφτει στο πάτωμα και φωνάζω κραυγάζωντας το όνομά σου... Δεν είσαι εδώ να το ακούσεις; Κλείνεις τα αυτιά σου να ξεφύγεις απ΄τις φωνές μου; Τις ακούς και έρχεσαι αλλά φεύγεις πριν φτάσεις ή έρχεσαι και δεν σε παίρνω χαμπάρι. Δεν ξέρω.

Αν ξέρω 1 πράγμα όμως, αυτό είναι πως σ΄αγαπάω. Και στο έχω ξαναπεί. Και πάντα θα στο λέω.

M.