3dg

I hate everything about you, why do I love you?

He's a stranger to some
And a vision to none
He can never get enough,
Get enough of the one

For a fortune he'd quit
But it's hard to admit
How it ends and begins
On his face is a map of the world
(A map of the world)
On his face is a map of the world
(A map of the world)
From yesterday, it's coming!
From yesterday, the fear!
From yesterday, it calls him
But he doesn't want to read the message here

On a mountain he sits, not of gold but of shit
through the blood he can look, see the life that he took
From council of one
He'll decide when he's done with the innocent

On his face is a map of the world
(A map of the world)
On his face is a map of the world
(A map of the world)

From yesterday, it's coming!
From yesterday, the fear!
From yesterday, it calls him
But he doesn't want to read the message
He doesn't want to read the message
Doesn't want to read the message here

On his face is a map of the world

From yesterday, it's coming!
From yesterday, the fear!
From yesterday, it calls him
But he doesn't want to read the message here
From yesterday,
From yesterday,
From yesterday, the fear
From yesterday,
From yesterday
But he doesn't want to read the message
But he doesn't want to read the message

But he doesn't want to read the message here

45611λ

Το τελευταίο άγγιγμα μοιάζει να πονάει, όσο τα υπόλοιπα μέρη του κορμιού απεύχονται να το νιώσουν. Ένα κομμάτι από συρματόπλεγμα γίνονται τα δάχτυλα που ματώνουν κάθε γραμμή του σώματος που ακουμπούν. Αφήνουν μια βαθιά γρατζουνιά, σημάδι πως η στιγμή η τωρινή θα αφήσει μια ανάμνηση... Κάπως έτσι.

Πίσω από τη χλωμάδα του αφηρημένου σου προσώπου έκρυψα κάθε μου επιθυμία που σε αφορούσε. Δε νιώθω σαν να χώρισα από έναν άνθρωπο. Νιώθω σαν να χώρισα την ίδια μου τη ζωή από κάτι που είχε τόσα πολλά να μου δείξει ακόμα… Είχα υποσχεθεί πως δε θα γράψω ξανά για ‘σένα. Αλλά σιγά, σάμπως είναι και η πρώτη φορά που αθετείται μια υπόσχεση; ‘Η μήπως είναι η πρώτη φορά που την αθετώ εγώ; Οι υποσχέσεις είναι λόγια του αέρα. Κρατάνε τόσο όσο χρειάζεται για να νιώθουμε καλά. Όσο πρέπει δηλαδή. Μετά εξατμίζονται σαν τα πρώτα ερωτικά λόγια που μετά από χρόνια δε τα θυμάται κανείς. Από την περασμένη Πέμπτη νιώθω μια συνεχόμενη παρουσία δίπλα μου. Με βάζει μέσα της, με περικυκλώνει, μα νιώθω όμορφη και ασφαλής. Νιώθω οικεία μαζί της, δε μου προκαλεί το άγχος του αγνώστου. Σχεδόν νιώθω να με ακουμπά καθώς ο αέρας πυκνώνει τόσο πολύ γύρω μου, που νομίζω πως μπορώ να τον κόψω με μαχαίρι. Εσύ είσαι; Εσύ πρέπει να είσαι… δε μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος αυτό…

Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω… και αναρωτιέμαι… γιατί δε προχωράω; Πήρα φόρα και κύλησα σε κατηφόρες που επιτέλους ήρθαν. Σαν πέτρα που δε χορταριάζει ποτέ έτρεξα να βρω φθηνές δικαιολογίες να ακουμπήσω στο μαξιλάρι του ύπνου μετά από χρόνια αϋπνίας… Προχωρούσα, νόμιζα, μα βρέθηκα σε μέρη γνώριμα που άφησα πίσω μου μαζί με τις ανασφάλειές μου στο βελούδινο κουτάκι της μοναξιάς. Και πάλι βρέθηκα στα ίδια. Μα… πως…; Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω… και αναρωτιέμαι γιατί δε προχωράω;

Αποφάσισα να μην ξαναβαλω "Μ" ως υπογραφή στο τέλος κάθε ανάρτησής μου.