I want to reconcile the violence in your heart

Σήμερα ήταν η μέρα της παρέλασης.
Και χθες η μέρα της στεφάνωσης.
Πήγα μόνο για να δω τον Μανώλη, τον αδερφό μου & τον Λάμπρο.
Όταν πέρασαν τα Λύκεια πήγα να χαιρετήσω τον Μανώλη & τον αδερφό μου και μετά έκατσα με τον Παναγιώτη - τον Τότο - , το volci και την Ελένη σε ένα πακάγκι και στις 19:20 έφυγα. Πήγα στο Πόλις και έκατσα με τον Μανώλη και κάτι άλλα παιδιά μέχρι που ο Μανώλης πήγε σε μάθημα κι εγώ έμεινα με τον Στέφανο, τον Γιάννη και την Μικαέλα... Μετά ήρθαν άλλοι, έφυγαν οι προηγούμενοι και η ώρα περνούσε μέχρι που πήγε 21:00 και ήρθε ο Μανώλης και ο Κωνσταντίνος. Εντάξει, καλά πέρασα... Όχι σαν άλλες φορές, αλλά ήταν okay...
Και σήμερα το πρωί βγήκα για να δω πάλι τον Μανώλη, τον αδερφό μου & τον Λάμπρο.
Αν και είχε πολύ ήλιο... Πάντως κι εκείνοι με είδαν. Ο Μανώλης και ο Παναγιώτης βασικά σίγουρα με είδαν γιατί μου χαμογέλασαν κιόλας. Ο Λάμπρος δεν ξέρω αν με είδε... Γιατί κοιτούσε πιο πολύ κάτω και όχι τους γύρω του. Όπως κάνει πάντα. Ο κλασσικός βαρεμένος Λάμπρος.
Τέλος πάντων...
Εσύ είσαι κάπου και καθαρίζεις ένα μέρος με τους άλλους για να γίνει ένα party απ΄ότι κατάλαβα.
Anyways.
Ήρθε ο Παναγιώτης με κάτι άλλους και πάμε να φάμε κάπου (ωω ναι θα ανέβω πάλι στο καγκουρομηχανάκι του!!! xD)

Τα λέμε!
Μ.

A warning to the people, the good and the evil, this is war.

I believe in nothing
Not the end and not the start
I believe in nothing
Not the earth and not the stars
I believe in nothing
Not the day and not the dark
I believe in nothing
But the beating of our hearts
I believe in nothing
One hundred suns until we part
I believe in nothing
Not in satan, not in god
I believe in nothing
Not in peace and not in war
I believe in nothing
But the truth of who we are

This is a nightmare, is my Annabel really gone?

(I am here to tell you a story.
A story that will torture your thoughts by day and poison your dreams by night.
And though I will do my best, there are no words that can be written nor brush strokes laid on canvas that can describe the stark and utter horror of the night that Annabel died.
The emptiness will haunt you.)

This is a nightmare, is my Annabel really gone?
My eyes are stung by daylight, I find it hard to breathe.
Her body teases me as the sun reveals the dawn.
The smell of blood still crawls, I kiss you softly goodbye.

Baby, lay in my arms and cuddle me close.
Soon this will be just an awful memory...
Will I ever be able to sleep again?

My angel lie to me and tell me I'm dreaming.
(Please wake me up, please wake me).
A girl like you will always be such a tragic part of me.
(Oh ecstasy you torture me).

I watch the blood drip from the corners of your mouth.
Your icy flesh is laying, your pallid skin still glows.
I'm starting to believe what my eyes are seeing now.
You're still so beautiful and yet so morbidly still.

Sweet revenge...
He will pay, he will pay my dear.

Empty eyes accuse a face so evil, I'm coming undone.
The mirror says it all, a crimson story of innocence lost.
Empty eyes accuse a face so evil, I'm coming undone.
What have I done to her?

So terribly memory returns of her struggle, of her screams, of her.
Lord forgive me!
My stomach heaves as I see the blood that covers me.
Blood that was once hers.
I'm a monster!

Such an awful memory...
Will I ever be able to sleep again?

(A mirror never lies.
They know.
Everybody knows.
Do you not see what they see?
A mirror never lies.
I see what they see. Everybody knows. Everybody knows.)