Whenever I'm alone with you

Προτιμώ να προχωρώ με κλειστά τα μάτια παρά να τα ανοίγω και να βλέπω γύρω εσένα και να πονάω. Δεν πονάω που σε βλέπω.. Αλλά γιατί μονάχα σε βλέπω. Γιατί δεν είσαι μορφή για να σ΄αγγίξω. Σκιά είσαι... Είναι πιο καλά να ζεις στην άγνοια, ακόμα κι αν στην ουσία η γνώση είναι βαθιά κρυμμένη μέσα. Νιώθω ότι η σκούπα ρούφηξε όλα όσα δεν ήθελα πια να βλέπω, μα ήταν τόσα πολλά που η σακούλα γέμισε και πρέπει να την αλλάξω. Και όταν σκύβω να πιάσω το μολύβι μου που πέφτει βλέπω πάλι σκουπίδια. Σκόνη. Μα τα σκούπισα προχθές... Κάθε μέρα τα διώχνω και κάθε νύχτα τα ξαναφέρνεις. Κάθε νύχτα έρχεσαι και ανοίγοντας το παράθυρο για να μπεις με κάνεις να κρυώνω... Αφήνεις το στίγμα σου χαρακώνοντας το σώμα μου και αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό για να φυσάει ο αέρας τις πληγές μου και να πονάω περισσότερο... Επίτηδες; καταλάθως; Δεν ξέρω.

Πολλά χέρια βοηθείας μέχρι τώρα. Αλλά κανένα δεν ήταν αρκετά δυνατό να με σηκώσει. Θα περιμένω το δικό σου. Δεν θα πάω. Δεν θα κοιμηθώ. Δεν μπορώ να αναπνεύσω μέχρι να είσαι εδώ να αναπνέεις μαζί μου. Να πετάξεις τον πόνο από τους ώμους σου την ίδια στιγμή με μένα. Δεν θα φύγω...Δεν μπορώ να κρυφτώ. Δεν μπορώ να ξαναγίνω όσα ήμουν μέχρι να έρθεις ξανά πίσω.

(Ευχαριστώ Μυρτώ Βασίλη Μαρία.
Α και Βασίλη... Δεν κάνει τίποτα. Ό,τι μου δίνεις απλώς στο ανταποδίδω.)

μ.