Μελαγχόλησε απόψε η διάθεση μου. Το στομάχι να πονά από την πείνα μα το κορμί να κάθεται καρφωμένο στον καναπέ χαμένο μέσα στη φωνή σου… το άκουσμά της έχει κάτι που μπορεί να προκαλέσει έκρηξη με επίκεντρο το πιο βαθύ σημείο του μυαλού μου. Αναταράσσει τα νερά της ήρεμης λίμνης των σκέψεών μου που παθητικά σχεδόν ακουμπούν πάνω στο μπράτσο του καναπέ μου μαζί με την ταλαιπωρημένη μου φαντασία.

Η φωνή σου σώπασε τη στιγμή που ήθελα να σου πω πως ξέρω πως δεν είναι εύκολο να αδράξεις τη στιγμή. Είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις τον άνεμο. Μα…

Σταμάτησες να χτυπάς σαν φλέβα μέσα μου και οι εικόνες έφυγαν με τη σιωπή σου. Το χέρι χτυπά ρυθμικά το μολύβι πάνω στο τετράδιο, λες κι έτσι βοηθώ το μυαλό να δημιουργήσει λέξεις που να μπορούν να ειπωθούν σε έναν τόσο γνώριμο ξένο.
Αυτό.. Αυτό έμεινε πια να είσαι. Ένας γνώριμος ξένος.

Η απουσία είναι η μόνη παρουσία σου κι εγώ, πριν ακόμα ανοίξω τα μάτια μου ψάχνω την κρυψώνα σου. Ψάχνω να βρω σε ποια γωνιά τρύπωσες και δε μπορώ πλέον να σε εντοπίσω. Κρύφτηκες πάλι... που κρύφτηκες πάλι;

Ανοίγω τον υπολογιστή. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη με το κεφάλι μου γερμένο πάνω στην ανοιχτή παλάμη του αριστερού χεριού μου που στηρίζεται με τον αγκώνα πάνω στο ετοιμόρροπο γραφείο μου. Ψάχνω ήρεμες μουσικές να ακούσω... και.. βρήκα την απουσία σου...

Και η σελίδα δεν γυρίζει και ας με κατηγορείς γι΄αυτό. Είμαι φυγόπονη, στο έχω ξαναπεί. Δεν αντέχω στα δύσκολα, και αρνούμαι να παλέψω στα εύκολα λόγω του μεγάλου εγωισμού. Αστείο είναι.
Και κάπως έτσι θα φύγω και σήμερα.
Και η σελίδα δεν θα γυρίσει. Όχι ποτέ, απλώς όχι σήμερα.

Καληνύχτα ....