Νομίζω πως κουράστηκα...
Ναι, κουράστηκα πολύ. Αυτή τη φορά δεν έχω ιδέα τι θα γράψω.
Απλώς ο πόνος πάντα ήταν έμπνευση, άρα κάτι θα σκεφτώ.

Είναι αρκετά βαρύ... Και με το να το κουβαλάω στους ώμους μου πονάω τόσο πολύ που νιώθω να με καρφώνει στην πλάτη... Μα πώς στο κακό συνεχίζω να προχωράω; Δε ξέρω. Απλώς λέω να συνεχίσω να περπατάω μέχρι εξάντλησης ή μέχρι τελευταίας αναπνοής. Ακούγεται εύκολο... Το ξέρω... Το ξέρω ότι δεν θα είναι. Το ξέρω ότι σε λίγο θα αρχίσει να βαραίνει... Μπορεί να αρχίσει να αφήνει σημάδι στον αυχαίνα μου, στην πλάτη μου.. στους ώμους. Aλλά είναι απλά μέσα στο μυαλό μου... Δεν μπορεί να με σκοτώσει. Γι΄αυτό δεν το φοβάμαι.

Εάν μου μείνει κουράγιο θα ξαναγράψω απόψε... Εάν όχι, δε βαριέσαι, κάπου θα με βρω και πάλι.


Επί τη ευκαιρία, μου λείπει ο καθηγητής της Αγγλικής Γραμματικής και η καθηγήτρια της Αγγλικής Έκθεσης που είχα στο φροντιστήριο...