Δεν καταλαβαίνω.... Δεν με καταλαβαίνω. Έχω αρχίσει να χάνω τον εαυτό μου, και να με αναγνωρίζω μόνο μέσα στις αναμνήσεις. Σιγά - σιγά η ψυχή μου διαλύεται, το μυαλό μου σταματάει, η καρδιά σωπαίνει και το μυαλό ακινητοποιείται

Και φοβάμαι. Γιατί σ΄όλη μου την ζωή ευχόμουν ο θάνατος μου να είναι δίπλα σου, κι έπειτα ας φύγω κι ας μην ξαναγυρίσω ποτέ. Το να σφαδάζω μακρυά σου, χωρίς την ανάσα σου δίπλα μου... δεν θέλω να το φαντάζομαι.

Κλείνω απότομα σήμερα, δεν με παίρνει άλλο να πιέζω το μυαλό μου να θυμάται, να νιώθει, να σκέφτεται, να γυρίζει πίσω και να παίρνει τον άλλο δρόμο προσπαθώντας να μαντέψει τι θα είχε συμβεί αν σβηνόταν αυτό το ψέμα από τον χάρτη. Σε θυμάμαι, και νιώθω ξανά το χέρι μέσα από τον θώρακά μου να μου σφίγγει τους πνεύμονες.

Καληνύχτα λοιπόν.

(Γράφτηκε 4/8/2010 6:03 π.μ. )