Ξέρεις τι σκέφτομαι...

Σκέφτομαι πως τελικά η θλίψη και ο πόνος χρησιμεύουν στο να φέρουν στον άνθρωπο εγρήγορση και επίγνωση. Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση όταν το βέλος πηγαίνει πιο βαθιά στην καρδιά και τους πληγώνει. Διαφορετικά δεν έχουν γρήγορση. Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη βολική, γιατί να σκοτιστεί; Γιατί να μπει στον κόσμο να ξυπνήσει; Το βέλος πονάει... Μπορεί να αξιοποιηθεί όμως. Οι στιγμές μεγάλης λύπης έχουν τον δυναμικό να γίνουν στιγμές μεγάλης μεταμόρφωσης.
Για να γίνει όμως η μεταμόρφωση πρέπει να πάμε βαθιά στις ίδιες τις ρίζες του πόνου μας και να τον βιώσουμε όπως είναι άσχημος, χωρίς επικρίσεις ή αυτολύπηση.

Στέκομαι γυμνή μπροστά στις αλήθειες μου, που πονάνε -ή μήπως να πω καλύτερα "μπροστά στα ψέματα μου;". Δεν καταλαβαίνω που βρήκα την ομορφιά, η αλήθεια πονάει, το ψέμα πονάει ακόμη περισσότερο. Η αλήθεια μερικές φορές είναι μαχαίρι που σε χτυπάει, αλλά μπορείς, έστω και την τελευταία στιγμη, να σωθείς. Το ψέμα είναι μαχαίρι μολυσμένο που σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά δηλητηριάζοντας το αίμα σου. Κι εκτός απο εσένα τον ίδιο, σαν αυτόματο ών αφού σε αποτελειώσει βγαίνει απο μέσα σου και μαχαιρώνει τους γύρω σου. Με το να μαχαίρώνει εσένα, είναι σαν να με σκοτώνει δισεκατομμύριες φορές ακόμη, και είναι η μία πιο επίπονη από την άλλη.

Δεν θυμάμαι καν τι έγραψα στην πρώτη παράγραφο, νομίζω τα έγραψα για να απασχολήσω το μυαλό μου.
Ξύπνα και στείλε μου, σε ικετεύω.
Και τώρα που το σκέφτομαι, εαν το 12%-14% κερδίσει, θα βγάλω εγώ το μαχαίρι απο μέσα μου και θα μαχαιρώσω τα ψέματα και τους φόβους και τις ανασφάλειες μου, θα τους κρεμάσω μια άγγυρα στον λαιμό και θα τα ρίξω όλα στην θάλασσα. Και μετά θα μείνω για πάντα μέσα στα χέρια σου..

μ.