Δεν αντέχω άλλο, κουμπιά, κουμπιά, ρούχα και άλλα κουμπιά. Όλα ανούσια, μακριά μου. Μακριά μου όλα, ελεύθερα. Γιατί; Στο είχα πει σε σένα τελευταίο θα στρεφόμουν. Σε σένα για βοήθεια, για ανάγκη, για επίκληση. Έχω φτάσει στο τέλος της αντοχής. Πόσα πέρασα; Πόσα αντέχω; Πόσα καταπίνω; Εσένα μόνη δίοδο. Εσένα που ξέρεις τις δυνάμεις μου. Λίγες φορές θα σε χρειαστώ, ακόμα πιο λίγες θα στο πω. Έφτασα να κλαίω ζητώντας σε. Να με λυπηθείς, να δώσεις μια λύση, να με σώσεις. Δεν αντέχω άλλο.

Πόσο δυνατή με έκανες; Γιατί; Γιατί; Γιατί με έκανες έτσι; Γιατί; Ξεσπάω και ξέρω πως είμαι έτσι γιατί δεν είναι κανείς, δεν μπορεί παρά να 'ναι δικό σου παιχνίδι, επιθυμία σου, δοκιμασία, οτιδήποτε. Δεν θα σωθώ μόνη, όχι πια. Έφτασα να σε ζητώ, ποια εγώ; Εγώ που έλεγα πως θα είσαι το τελευταίο σημείο. Δεν αντέχω άλλο. Σώσε με ακόμα και αν με πάρεις από εδώ. Σώσε με γιατί δεν ξέρω πόσες φορές ακόμα θα φτάσω να το πω. Πεθαίνω μέσα μου, πεθαίνω. Ο πόνος κυλάει, βγαίνει. Σώσε με σε παρακαλώ, σώσε με γιατί το αξίζω. Τόσος πόνος, τόσα αδιέξοδα...

Αν υπάρχεις... Κάνε με να το πιστέψω. δεν ξέρω τι είσαι. Ούτε αν η υπαρξή σου ισχύει όπως λένε ή αν μετατρέπομαι σε θύμα με το να σε ζητάω. Σ'όποια μορφή κι αν υπάρχεις, αν υπάρχεις. Αν είσαι η γαμημένη ανώτερη δύναμη βοήθα με.

Και μέσα σε αυτό το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν αυτός... Θέλεις να μου πεις κάτι;