Stop annoying my sleep.

It's annoying. She is there. Every single night. It's painful and when i wake up,i've got tears all over my pillow. Just go away... As soon as possible...

Γράφω με στυλό σε κόλλα χαρτί με γραμμές και συνειδητοποίησα πως ξέχασα τα γράμματά μου. Είναι που αντικαταστάθηκαν από το Word του Office και αν θέλω τα κάνω τακτοποιημένα, στρόγγυλα, πλάγια, καλλιγραφικά και ορθογραφικά ή ανορθόγραφα. Κοιτάζω το ζ, το α, το λ και το φ και μου αρέσουν πιο πολύ από το γ, το κ, και το ρ. Το γ το κάνω πολύ καμπυλωτό και μοιάζει παχύσαρκο ενώ το α μου είναι ένα ολοστρόγγυλο και τέλειο α. Και δε μου αρέσει καθόλου που η μαμά το κάνει να μοιάζει με ψαράκι. Είναι α. Όχι ψαράκι. Α! Και το ψ! Που επειδή η καμπύλη του δε μου βγαίνει ποτέ όπως τη θέλω και η γραμμή στη μέση ποτέ δε το ομορφαίνει, το κάνω να μοιάζει με y γιατί το είδα που έτσι το έγραψε μια φορά η μαμά όταν ήμουν στο Δημοτικό και το χάρηκα γιατί τελικά έπαψα να παιδεύομαι να κάνω ψ που πάνε να μοιάσουν με τρίαινα ή με καλλιγραφία ενός δεκάμηνου ανθρώπου.
Εχτές γύρισα πτώμα στο σπίτι,χαπακώθηκα με 3 ντεπόν και έπεσα για ύπνο. Φυσικά εσύ δεν το ήξερες γιατί μιλούσαμε με μηνύματα μέχρι που κοιμήθηκα...
Βγαίνει ο ήλιος. Όλη την ώρα. Μα γιατί; Είναι χειμώνας. Δεν είναι η ώρα του ήλιου να βγει. Είναι χειμώνας. Πρέπει να βρέχει ασταμάτητα. Κι ας μου φριζάρουν τα μαλλιά. Λες και με νοιάζει...Όταν βγαίνει συγχίζομαι. Γιατί βγαίνει; Μπες μέσα γαμώτο,δεν είναι η ώρα σου να βγείς! Έχεις 3 ολόκληρους μήνες να μας κάνεις να ιδρώσουμε, να βγάλουμε τα ρούχα μας και να μας κάνεις καφέ από τις ενοχλητικές ακτίνες σου. Αλλα για τώρα, άντε χάσου.
Είμαι μόνη,τόσο μόνη που λέω να πάω να κάνω παρέα στη Μοναξιά που κάθεται στη γωνία και κλαίει που είναι μόνη. Αν και αν πάω δεν θα αλλάξει κάτι. Ίσα-ίσα,θα προστεθεί μία ακόμη Μοναξιά στη μοναξιά μου. Αλλά έστω,αν μπορεί μία απο τις 2 μας να μην είναι μόνη,ας είναι η Μοναξιά...

Και μια που το ‘φερε κουβέντα, το υ μοιάζει με το ν μου και το η μου με το κ.
Μ