Time...

Ο χρόνος ποτέ δεν με περιμένει.
Ποτέ δεν μου κάνει τις χάρες που του ζητάω.
Ποτέ δεν γυρίζει πίσω όταν στέκομαι πίσω του κοιτάζοντας την πλάτη του και κλαίγοντας να γυρίσει πίσω.
Κι εγώ αναγκασμένη μια ζωή πίσω του να τον ακολουθώ. Άδικο ε;
Το ξέρω. Εγώ το ζω κιόλας.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως σε άλλους δίνει δεύτερες ευκαιρίες, πως άλλους τους αγαπάει περισσότερο απο εμένα και γυρίζει να τους κοιτάξει και να τους συγχωρέσει όταν το ζητούν.
Ποτέ δεν θα μάθω, ούτως ή άλλως...
Δεν προλαβαίνω ούτε καν να κοιτάξω την ώρα πια.
Όλα συμβαίνουν μηχανικά. Μετράω τα λεπτά που παιρνάνε με το μυαλό και βρίσκω στο περίπου.
Βλέπεις την ρουτίνα;
Έχω κουραστεί. Ακόμη και τις μυρωδιές.
Μυρίζω τα ίδια αρώματα κάθε μέρα.
Μην γίνεις κι εσύ ρουτίνα.
Σταμάτα να γίνεσαι...