3129381ν

Σήμερα με ξύπνησε ο ήλιος που μπήκε από τα ξεχασμένα από χτες παράθυρα... Και έπεσε αμέσως στα μάτια μου. Ενοχλητικό... Αλλα έπρεπε να ξυπνήσω.

Κοιμήθηκα με το τζιν και το κοντομάνικο που φορούσα χτες το βράδυ. Ούτε να αλλάξω δεν ήθελα. Και δεν πρόλαβα. Απλά έκλεισα τον υπολογιστή,ξάπλωσα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια μου.

Ξέρεις... Σε περίμενα εχθές. Και δεν ήρθες. Γιατί δεν ήρθες,Κωνσταντίνε? Κοιμάμαι μόνο γι΄αυτό πλέον,το ξέρεις... Όταν δεν είσαι εδώ κοιμάμαι για να δω εσένα... Ούτε εκείνη,ούτε κανέναν. Μόνο εσένα... Και ποτέ δεν έρχεσαι... Μου είχες πει πως θα συναντιόμαστε εκεί... Εγώ ποτέ δεν σε βλέπω... Δεν θέλεις να έρχεσαι? Δεν περνάς καλά σε εκείνο το μέρος? Το μόνο που θέλω, είσαι εσύ. Μην φεύγεις. Αλλά αντιθέτως, έλα. Έλα εκεί που είμαι, έχω ανάγκη να σε δω...