but now it's too late, she's starving and slowly dying in an abandoned house

Θυμήθηκα τότε στο party της Μαρίας. Που είχαμε παει στο παλιό 3ο,στο εγαταλελειμμένο σχολέιο...
Που τον είχα δει μέσα στο σκοτάδι...
Δεν θυμάμαι το πρόσωπο του. Δεν θυμάμαι την αντίδραση μου όταν τον ένιωσα εκεί.
Θυμάμαι απλα οτί το ένιωσα.
Οτι τον πρόδωσε η φωνή του και ο υπέροχος,μοναδικός τρόπος που λέει το σίγμα και το κάνει να ακούγεται τόσο μελωδικό.
Θυμάμαι ήμουν στον ναργιλέ με τον Μιχάλη και την volci..Και τότε τον άκουσα.
Και σηκώθηκα μηχανικά απο κάτω,έριξα μια κλοτσιά στον ναργιλέ και βγήκα έξω.
Και όταν τον είδα...
Ήθελα να του πω γειά. Να βρω ευκαιρία να του μιλήσω...Αλλά δεν βρήκα ποτέ.
Ήθελα να πέσω στην αγκαλιά του και να του το πω,πως τον θυμάμαι και οτι ποτέ μα ποτέ δεν τον ξέχασα!
Γιατί ήταν αλήθεια! Γιατί το ένιωθα τόσο μα τόσο μα ΤΟΣΟ πολύ και ήθελα να το ξέρει!
Άνοιξα το στόμα μου και πήγα να του μιλήσω.
Μα τότε, η ηλίθια λογική μου χτύπησε την πόρτα και πέρασε απο μπροστά μου όλο το πιθανό μέλλον που θα ακολουθούσε αν μιλούσα. Αδιαφορία. Αυτό. Κι έτσι ξαναέκλεισα απότομα το στόμα μου και χαμήλωσα το βλέμα μου επιστρέφοντας στο σκοτεινό γεμάτο σκόνες και σπασμένα θρανία δωμάτιο με τον Μιχάλη να βλασφημάει Παναγίες και Χριστούς που του έριξα τον ναργιλέ και την volci να πλησιάζει και να με ρωτάει τι συνέβη...
Από τότε δεν σταμάτησα ούτε για 1 λεπτό να τον σκέφτομαι. Να σκέφτομαι 'γιατί ρε γαμώ; γιατί δεν μίλησα; ίσως ήταν η μοναδική ευκαιρία που θα αποκτήσω ποτέ.'

Και τώρα... Τώρα είμαι μαζί του. Και τον αγαπάω. Και όταν τα χείλη μου ακουμπούν τα δικά του δεν έχω καρδιά. Έχει πάρει τις βαλίτσες και τα μπογαλάκια της και είναι εκεί πάνω,στο απέραντο μπλε. Σ'αγαπώ Κωσταντίνε. Σ'αγαπώ για πάντα.