Τελικά μπορεί να μην έχω ζήσει τίποτε ακόμη. Μπορεί να είναι όλα στο μυαλό μου. Μέχρι πριν λίγο καιρό θα ορκιζόμουν ότι φοβόμουν μήπως ο πόνος τελικά με αποτελείωνε. Μήπως τελικά κατάφερνε να μου φάει την ψυχή. Μα κόιτα που μπορεί τελικά να είναι και εύκολο.

Θέλω να σου γράψω, μα τί να σου πω που τα χέρια μου είναι κλειδωμένα… τί να σου πω που οι σκέψεις μου φοβούνται ακόμα και να ζωγραφίσουν τη λέξη Έρωτας…

Η σκέψεις σεργιανούν άτακτα στο μυαλό μου πότε νωχελικά και χαμένα, πότε τρέχουν και γίνονται χείμαρρος που μου γεμίζει το στόμα με κραυγή. Να βγάλω με κραυγή όλα όσα παλεύουν να ειπωθούν μα η λογική φράζει με το χέρι την έξοδό τους. Να κραυγάσω Σ’ αγαπώ και να σωπάσω. Αλλά εσύ θα με ακούσεις;

Η λησμονιά μου κουράστηκε να κρατά φυλαγμένες ξεχασμένες μου αναμνήσεις κι εκείνες ξεπηδούν μπροστά μου, διεκδικώντας την υπόστασή τους μ’ έναν χορό γιορταστικό, ενώ η καρδιά χτυπά σε έντονο ρυθμό και ποθεί να νιώσει ξανά τη λαχτάρα μιας στιγμής. Μιας στιγμής Ερωτευμένης.

Ξανάρχισα το κάπνισμα πιο φανατικά από πριν. Δε πειράζει. Φάση είναι, θα περάσει.

Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω κομματιασμένα γυαλιά να γίνονται θρύψαλα και να κόβουν τις πατούσες μου. Λίγο πιο κάτω, στο ενάμιση μέτρο χώματα από μια γλάστρα που παρασύρθηκε και αυτή από τα κύματα οργής που κατάπνιξαν ό,τι ζωντανό υπήρξε. Χτες το βράδυ, στο σαλόνι μου γινόταν ένας τραγικός χαμός και τώρα θρηνώ πάνω από τα πεθαμένα του κομμάτια. Εκεί, δίπλα στα γυαλιά αφήνω τη θλίψη μου. Πλάι στα χώματα αφήνω μια σταγόνα πόνου. Και ξεκινώ…

…πρώτα από την κουζίνα. Μαζεύω τα γυαλιά κι ένα μου τρυπάει το δάχτυλο. Το κοιτώ με απορία, λες και πρώτη φορά μου συμβαίνει. Η αλήθεια είναι πως είναι η πρώτη, κι ας μη θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου…

…έπειτα στο σαλόνι. Απαλά και τρυφερά πιάνω τις στιγμές και τις τοποθετώ πάνω στους καναπέδες για να μη πληγωθούν και άλλο. Σκουπίζω με αγάπη το πάτωμα και προσεκτικά παίρνω με το φαράσι όλα τα άσχημα και τα ξεχωρίζω από τα όμορφα. Να μη λερωθούν τα δεύτερα από τα πρώτα…

Νομίζω πως βιάστικα αρκετά να μεγαλώσω... Τσιγάρα, ποτά, σώματα... Και είμαι μόλις 14. Κι αν σου πω πως μετάνιωσα για πολλά, αλλά για σένα δεν μετάνιωσα ούτε μια μοναδική στιγμή; Πως δεν μετάνιωσα ούτε για τον πόνο ούτε για το βασανιστήριο που περνάω τώρα;
Αν σου πω, πως θα σε αγαπώ για πάντα. Θα έχεις τα κότσια να το πιστέψεις ή θα χαθείς κι εσύ στις αμφιβολίες που προκαλεί η ηλικία μου;